Yardımına ihtiyacım var!

Joyce sıcaktan bayılmanın eşiğinde eve kendini zor attı. Markete soğuk bir şeyler almak için çıkmış, öğlen sıcağından nasibini almış, eve döndüğünde bir havuza balıklama atlamış kadar ıslanmıştı. Son günlerde havaların nasıl bu kadar ısındığı ve insanı hayattan soğutacak raddeye geldiği tartışmaya açık bir konuydu. Söylenerek üzerine kuru bir şeyler giydi, kendine buzlu bir kahve hazırladıktan sonra klimasını kumandasından kutuplar kadar soğuk bir dereceye ayarladı, internetinin başına geçti. İnternet tarayıcısını açtığında karşısına normalde gelmesi gereken, son kitabı Kayınbabamın Bavulu'nun resmi internet sitesi yerine "Bu sayfa Nryx tarafından hacklenmiştir." yazısı geldi. Kayınbabamın Bavulu üçüncü ve Nobel Ödülü'nü aldığı son çıkan romanıydı ayrıca getirdiği başarıdan da oldukça memnundu. Dünya dillerine çevrilmesi, imza günlerinde oluşan kuyruklar, aldığı tebrik mektupları başka bir isteğe yer dahi bırakmıyordu. Her şey bu kadar güzel giderken internet sitesine yapılan bu saldırı moralini bozdu, yüzünün düşmesine neden oldu. Klimasını dahi sıcaktan yumurta olmak ihtimaline rağmen sinirle kapattı. Bir süre bunun neden yapıldığını düşünmekten, şimdi neler yapacağı aklına bile gelmemişti. Beyaz ekranın üzerine siyah harflerle yazılan o uğursuz kelimelere uzun süre donuk gözlerle baktı. Nryx hakkında bildiği tek şey güçlü bir hacker grubu olduklarıydı. Peki ama neden böyle bir şey yapma gereksinimi duymuşlardı? Neden Joyce! Önce aklına yasal yollardan işlem başlatmak geldi; oysa bunu nasıl yapacağını bile bilmiyordu. Küçüklüğünden beri annesi teknolojiden bu kadar bihaber olmaması gerektiğini hep söylemişti zaten... Evinde bir ileri bir geri yürürken gözüne dün kendisinde kalan arkadaşının unuttuğu sigara paketi ilişti. Beceriksizce paketten bir sigara aldı, yaktı. Normalde sigara içmemesine rağmen aşina olduğu bir durumdu geniz yakan boğuk duman. Sigarası bittiğinde aklı başına yavaş yavaş gelmeye başlamış, ilk şoku atlatmıştı. Sanal alem konusunda oldukça bilgili olan bir arkadaşını aradı, olanları titrek bir sesle aktardı. Onun kendisine yardım edebileceğini biliyordu. Tabi ki herkes bu kadar cahil değildi internet konusunda. Uzun yıllar web tasarımı işiyle uğraşan Patrick öncelikle Joy'a sakin olmasını söyleyerek bir numara verdi ve aramasını söyledi. Bu telefon numarası ülkenin en saygıdeğer hackerlarından birine aitti. Çivi çiviyi söker hesabı, bir hackerla olan sorununu başka bir hackerla halletmesi gerekiyordu. Söyleneni hemen yerine getiren Joyce telefon açıldığında karşısındakinin konuşmasına dahi fırsat bırakmadan sözü ele aldı. "Merhaba. Benim size çok ihtiyacım var." Ağlamaklı olan sesini sigaranın iğrenç dumanıyla bastırıyordu. O internet sitesi onun için çok özel, gizli bir mabet gibiydi. Geri almalıydı.. Ne pahasına olursa olsun. Kararlı bir şekilde karşıdaki yabancıdan cevap bekledi.

Karşısındaki sesi duyduğunda bir an ne olduğunu anlayamadı. Patrick'in ülkedeki en ünlü hacker diye numarasını verdiği kişi en yakın arkadaşı Jeanne'di. “Joyjoy, noldu? Ters giden bir şey mi var?” Jeanne'in sesini duymak zaten hassas olan bünyesine hiç iyi gelmemişti. Burnunu çekerek konuşmaya çalıştı. "Jeanne? Sen misin? Benimle hemen buluşman lazım. Sana ihtiyacım var." Kısa bir an nerede buluşabileceklerini düşündü. Sakin, rahat bırakılacakları bir yere ihtiyaçları vardı. "Yarım saat sonra Henry'nin Kafesi'nde buluşalım, olur mu? Bilgisayarını da getir." Kadını şevkatli bir ses tonuyla kabul etmesinin ardından en yakın jean ve bluzunu giyerek kendini taksiye attı Joy. Belirledikleri saatte kafenin kapısında durduğunda taksi, koşarak içeri girdi. Sanki hissetmiş gibi doğruca Jeanne'in boynuna sarıldı ve o an kadar özenle tuttuğu gözyaşları arkadaşının tişörtünü ıslatmaya başladı. Jeanne sadece telkin edici sözler söylüyor, neler olduğunu sormuyordu. Joy'un böyle hisli bir arkadaşa sahip olması büyük şans doğrusu. "Kara kutum" dediği Jeanne'le küçüklükten beri her şeylerini paylaşmış, kötü günlerinde birlikte ağlayarak mutluluklarını birlikte kutlamışlardı. Şimdi ise Joy'un ona ihtiyacı olduğu hisseden Jeanne arkadaşının saçlarını okşayarak sakinleşmesini bekliyordu. Nice sonra kendine biraz olsun gelebilen Joyce başını arkadaşının artık sırılsıklam olan omzundan çekti, burnunu bir peçeteye adeta çocukmuş gibi komik bir şekilde sildi. Sesi ağlamaktan kısılmış, gözleri kızarmıştı. "Jeanne neler oldu biliyor musun? Hani geçenlerde bir arkadaşının tasarladığı site vardı ya, Kayınbabamın Bavulu'nun resmi sitesi..." Bir an durup burnunu çekti. O görüntü gözünün önüne geldiğinde aynı şeyleri yine hissediyordu. "Bugün açtığımda siteyi Beyaz bir fonun üzerine kocaman siyah harflerle "Bu sayfa Nryx tarafından hacklenmiştir" yazısıyla karşılaştım. Kim yapar ki bunu zararsız bir kitaba? Jeanne ben şimdi ne yapacağım?" Biraz fazla tepki veriyordu; fakat onun korkusu sitenin hacklenmesi değil, bunu altında yapan sebeplerdi. İnsanların onu sevmemesinden, yaptığı işi beğenmemesinden çok korkuyordu. Elindeki peçeteyle oynayarak Jeanne'in yüzüne baktı. Çok güzeldi. Joy ise kırmızı bir burun ve gözlerle pek de çekici durmuyordu.

Joyce henüz sözlerini bitirmemişken Jeanne bilgisayarının başında hızlıca bir şeyler yapmaya koyulmuştu bile. Jeanne garsona bir 'her zamankinden' siparişi verirken, Joyce da 'aynısından' istedi. Neyse ki mekan tanıdıktı. Garson yanlarından ayrıldıktan ve tekrar yalnız kaldıktan sonra duyulan tek ses Jeanne'in klavye üzerinede dur durak bilmeden gezinen parmaklarının çıkardığı sesti. Nasıl o kadar hızlı ve profesyonel olabiliyordu Jean, hiçbir fikri yoktu. Joy sadece bir şeyler yazmak ve sosyal medyada vakit öldürmek için kullanırdı bilgisayarını. Ve aramızda kalsın ama, Kayınbabamın Bavulu'nu daktiloda yazmıştı. Bahanesi nostaljiyi sevmek olsa da, teknolojiye ayak uyduramadığını itiraf etmesi gerek. Jeanne'le bu konuda oldukça zıtlardı. Romanlarını daktiloda yazan birine karşılık, bilgisayar koleksiyonu olan ünlü bir hacker... Kulağa biraz garip gelse de, onlara göre olması gereken bu. Birbirlerini tamamlıyorlar, daha ne? “Şimdi gelelim sana, hangi gereksiz mahlukat yaptıysa inan bana buna pişman olacaklar Joy.”Arkadaşına minnetle baktı genç kadın. Ona, ondan başkası yardımcı olamazdı. Yardımcı olsa bile, anlayamazdı o sitenin Joy için ne denli önemli olduğunu. Bilgisayarı ve en iyi olduğu şey olan programlarıyla haşır neşir olan Jeanne'i rahatsız etmeden, sadece izleyerek sessizce oturuyordu Joy. Arada sırada kahvesinden birkaç yudum alıyor, olayın hangi aşamada olduğunu merak ediyor; fakat soru sorarak dikkatini dağıtmak istemiyordu. Jean ise oldukça rahattı. Pek zorlanıyor gibi de görünmüyordu. Her ne yapıyorsa, yaptığı iş onun için facebook'ta zaman geçirmek kadar kolaydı sanki.. “Bu Nyrx denen herifleri hiç duymamıştım. Kimmiş bunlar?! Gerçi onlar beni tanıyorlar bence.” Attığı hoş kahkaha gergin arkadaşını da bir nebze olsun rahatlatmıştı. Ortamdaki kasvetli havanın dağılmasına ve Joy'un gözyaşlarını kesmesine yeterli olmuştu en azından. Jean'le birlikte o da güldü. “Sence kim yapmış olabilir? İlla ki bir fikrin vardı Joyjoy.” Bu soruyla gülüşü dudaklarında dondu. Hiçbir fikri yoktu. Kimsenin eline böyle bir şeyle hiçbir şey geçmezdi. Jeanne'in kuşku dolu yüzüne baktığında, ne düşündüğünü anladı. Oysa Joy böyle bir ihtimalin olmayacağından neredeyse emindi. "Hayır hayır, tahmin ettiklerin olamaz. Joseph'in hayranlarıyla aramı her zaman iyi tutmaya çalıştım ben. Ne geçer ki ellerine siteyi hackleyerek?" Bir an gerçek olabileceği düşüncesiyle kaşları çatıldı. O aptal kızlardan nefret etmesine rağmen bunu başkasına asla belli etmemişti. Böyle bir muameleyi haketmiyordu. Tekrar konuştuğunda sesi sertti. "Her kimlerse, kimlikleri belli olduğunda ömürlerinin sonuna kadar muhattap olacakları son kişi avukatım olacak." Kararlı bir şekilde kahvesini bitirip Jeanne'i biraz daha dikkatle izlemeye koyuldu.

Joyce Jeanne'in her yaptığına iri gözlerini kenetlemiş dikkat ederken, O, ekrandaki bazı şeyleri peçeteye geçirmekle meşguldu. Joy oflayarak şimdi sırası mıydı bunun diye düşünürken, hackerın açıklaması geldi. “Ha, şey, bunlar o kişilerin ip adresleri. Yani, bir nevi adresleri diyebiliriz. Şimdi bunları şuraya yazdığımızda…” Çıkardığı işten keyifli gibi görünüyordu. Umarız sonucu gördüğünde Joy da keyiflenebilirdi. “Anlaşılan senin şu minik fareler Starbucks’dan halletmiş işlerini… Şimdi önümüzde iki seçenek var Joy. Bir, onların bilgisayarlarını kullanılamaz hale getirebilirim, iki ip adreslerini avukatına verirsin ve adaletin sağlanmasını beklersin…” Uzun uzun düşündü Joyce. Demek birkaç hayran yapmıştı bunu. O zaman avukatla halledilecek bir iş değildi. Kız kıza çözebilirlerdi pekala. Düşünceli bir şekilde frappucino'nun şeffaf kutusunu ellerinin arasında döndürürken başını kaldırdığında masalarına gelmiş iki genç okuru farketti. Jeanne'in bakışlarından, bu durumdan pek hoşlanmadığı görülüyordu. Joy ise bu duruma –her seferinde- bayılıyordu. ”Eee, şey. Bayan Payne biz sizin çok büyük iki hayranınızız. İmzanızı alabilir miyiz?” Genç yazar Jean'e kıkırdadığı için kötü bir bakış atarak çantasından kalemisi çıkardı ve ona uzattıkları kitapları samimi cümlelerle imzaladı. Kitaplarına yazılan yazıları okuduklarında kızların yüzlerindeki gülümseme her şeye değerdi. Birinin kitabına özenli bir el yazısıyla "Kitabımı senin gibi harika insanların okuduğunu bilsem, her güne bir tane yetiştirmek için gerekirse uyumazdım. Öpücüklerimle, Joy." Yazılmıştı. Diğer kitapta ise Joy’un mail adresi ve altında bunun ikisinin arasında bir sır olduğu hakkında bir not bulunuyordu. Kızlar bu samimiyet karşısında defalarca teşekkür edip yeniyetme yazarı utandırdıktan sonra, on beş dakikalık birliktelikleri sona ermişti. Jean ise o uzun dakikalar boyunca oflayıp puflamakta bir sakınca görmemişti. Joyce haklı olduğundan emin bir şekilde baktı arkadaşına. "Hiç bana öyle bakma. Kızları gönderemezdim. Görmedin mi nasıl da cıvıl cıvıldılar?" Kalemini çantasına özenle koyduktan sonra tekrar o can sıkıcı işe döndü. "Şu kızlara verebileceğimiz bir mesaj yok mu? Bilgisayarlarını bir daha kullanamasınlar tamam; ama bir daha benimle uğraşamasınlar da." Jeanne'in güzel fikirleri olduğundan emindi. Efsanevi hackerın birkaç kelimesi zamanında dünyaca ünlü hackerlardan birine işi bıraktırmıştı. Sebep ve o ünlü kelimeler neydi bilinmez ama, hakaret içermediği halde ağır gelen kelimelerden olduğuna hepimiz eminiz.

Joyce konuşmayı bıraktığında ortamdaki kısa süreli sessizlik düşündürücüydü. O dayanılmaz sürede arkadaşlıklarını, geçmişlerini, anlam verememelerine rağmen birbirlerine olan bağlılıklarını düşündüler. O kadar zıt karakterlerdi ki esasında.. Birinin ak dediğine diğeri ististnasız kara derdi. Yine de birbirlerine o tuhaf bağ ve özveriyle bağlıydılar. Bugün mesela Jeanne kalabalıktan nefret etmesine rağmen Joy için bu kafeye gelmiş, işlerini bir kenara bırakıp tüm dikkatini basit bir internet sitesine vermişti. Şu anda, Jeanne olmasa Joy evinde nutella yiyerek ağlıyor olurdu. Yan sandalyeye baktığında kocaman bir boşluk yerine arkadaşını görebildiğine sevinerek, masalarına gelen garsona soğuk bir limonata siparişi verdi. Fakat garson masalarına yaklaştığında Jeanne ile birbirlerine tutkuyla bakmaları dedikodusever kızımızın gözünden kaçmamıştı. Bu işin peşinden gitmeye karar vererek, imalı bir şekilde arkadaşına döndü. “Bazen en iyi dersler en büyük yaralardan öğrenilir Joy. Bunu sen benden iyi biliyorsun. Beni bile edebi edebi konuşturdun ya.” Bu laflara karnı toktu Joy'un. Garsonla aralarındaki şeyi farkettiğini görmüi, konuyu değiştirmek için Joyce'u derinden vurabilecek edebi laflar ediyordu; ama yemezler. İşin ucunu kolay bırakmayacaktı. Hem bu ilginç konu kafasını da dağıtabilirdi. Jean'in gönül işleri alışılmadık bir durumdu çünkü..
İyi olacak hastanın doktor ayağına gelir misali, konuyu bile kendi açıverdi taze aşık. “İşlerimiz bittiğine göre, biraz sohbet etsek?” Jeanne'e güveniyordu, bu yüzden o küçük cadıların hesabını ne yaparak kestiğini bile sormadı. Emindi çünkü gerekeni yaptığından. Kafasını kurcalayan o sorunu düşüncelerinden şimdilik atıp asıl meseleye girdi. "Hadi bakalım küçükhanım, anlatın. O garson neredeyse bakışlarıyla seni yedi. Anlat bakalım neler oluyor." Bu arada lezzetli limonatasından kocaman yudumlar alıyor, gözlerini yüzündeki çok sevdiği pis bir gülümsemeyle Jeanne'e dikiyordu. Onu sıkıştırmak çok eğlenceli olacaktı.

Joyce, Jeanne'i biraz olsun düşünceleriyle yalnız bırakmak için limonatasına gömülmüş, sessizce ikram edilen kurabiyerlerden birini kemiriyordu. O da evinde limonata yapmayı zaman zaman denemiş; ama sonuç her zaman tam bir fiyasko olmuştu. Biraz limonu su ve şekerle karıştırmaktan ibaret olan bu basit tarifi bile hakkını vere vere yerine getirememek ise onu -malesef- mutfağa küstürememiş, ilginç ve saçma sapan denemelerine devam etmişti. Hangi tip insan su, limon ve şekeri karıştırdığında saf sudan bile katkısız bir sıvı elde edebilir, bunu nasıl başarır, bilinmez. Son denemesi olan limonata yapıcı robot da işe yaramayıp bozulduğunda Joyce bu işi bilinlere bırakmaya, limonatayı hazır almaya karar vermişti. Henry'nin kafesinde ise aklına aşçıya rüşvet verip o gizli tarifi almak gelmişti; fakat daha önce kimse o aşçıdan limonata tarifi almadığı için becerikli usta biraz şaşıracak, göz kararı ile dolu cümleler kurup Joy'un korkunç sorgusundan kurtulacaktı. Limonatayı kendi haline bırakıp iki yakın arkadaşın masasına döndüğümüzde, Joy'u büyük bir konsantrasyonla limonatasının limonunu yerken görebiliriz.("Acaba limondan mı kaynaklanıyor?") Jeanne ise her şeyden habersiz kendi derdinde, kendi düşüncelerinde susuyordu. Joy'un sorusunu yeterince düşünüp yanakları uygun pembeliğe gelince, hazırladığı cevabı arkadaşına söyledi. “Benim gibi bir güzelliğe bakmayıp napabilirdi ki?” Ah, evet. Her zamanki Jeanne işte. Ne zaman bir olaydan kaçmak istese işi dalgaya vurur. Joy sıkıntıyla gözlerini devirirken, oldukça alımlı olan arkadaşının erkekler konusunda ne zaman daha açık olacağını düşünüyordu. Cevabı ise burada dile getirmek istemeyeceğimiz kadar üzücüydü.. "Sana yalan söyleyemiyorum lanet olsun. Lütfen tüm olayı anlattırma bana, Jonas'la önceden biz şeydik, yakındık. Sonra ben her şeyi berbat ettim." Gözlerinden akan yaşlar Joy'a fena halde suçlu hissettirmiş, bir yandan da içini acıtmıştı. Jeanne hiçbir zaman oldukça neşeli bir görüntü çizmemişti; ama onu durgun görmek öyle acı vericiydi ki.. Elinden gelen tek şeyi yapıp uzanıp arkadaşına sarıldı genç kadın. Bir süre hiçbir şey söylemeden, sadece ağlamasına izin verdi. Gözünden akan her bir yaşla biraz daha kendine gelen Jeanne'in yeterince toparlandığına emin olduktan sonra, arkadaşının küçük elini iki eli arasına aldı. "Jeanne, burada üzüleceğin hiçbir şey yok. Belki ondan yeterince hoşlanmadığın için böyle olmuştur. Bu gayet normal. Ayrıca onayı ver, o garsonun bir daha karşına çıkmasını engelleyeyim. Yeter ki üzülme." Çantasından çıkardığı bir peçeteyi arkadaşına uzatırken, iç açıcı bir şeyler söyleme gerekliliği hissetti. "Ayrıca her şeyi bitirmen gayet normal. Tüm erkekler senden hoşlanır; ama sen seçersin." Ardından sesli bir kahkaha attı. Jeanne farkında olmadan çok kişinin canını yakıyordu. Mesela onları uzak bir köşeden iç çekerek izleyen bir lise öğrencisinin bile..